Augustianie, którzy przybyli do miasta w roku 1284 przejęli przeznaczoną dla trędowatych kaplicę św. Wawrzyńca, znajdującą się za murami miasta, nad brzegu Bobru. Według tradycji po wylewie Bobru z 1332 roku, gdy na brzegu rzeki znaleziono krzyż, księżna Matylda, żona Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała kościół św. Krzyża. W wieku XIX żagańska księżna, Dorota, zleciła swemu architektowi, Schatzbergowi przebudowę kościoła, nadając mu obecny kształt. Biskup Diepenbrock poświęcił go na nowo 29 listopada 1849 roku. Wnętrze kościoła posiada dość bogate wyposażenie rzeźbiarsko-stolarskie jak i kowalskie. Świątynia posiada jednolity neogotycki charakter o dużych wartościach artystycznych. W kościele mieszczą się również sarkofagi książęce.
Na podstawie:
Wzniesiony z fundacji księżnej Doroty de Talleyrand – Périgord w 1849 według projektu Leonarda Schatzeberga z wykorzystaniem reliktów gotyckiej kaplicy. Wnętrze z bogatym wyposażeniem stolarsko-rzeźbiarskim i kowalskim (kraty) posiada jednolity neogotycki charakter o dużych wartościach artystycznych. W kościele miejsce ostatniego spoczynku znaleźli katoliccy członkowie rodziny książęcej: księżna Katarzyna Wilhelmina, Dorota Talleyrand i jej syn Ludwik Napoleon. Za